Табиғат-адам үндескен.
Бұлттар-ай, бұлттар қашықсың,
Жарқырар күнге асықсың.
Аймалар желге ғашықсың.
Тағдырың толқып құйында,
Қаз қатар тұрсың ұйымда,
Өрнегің шабыт тасытсын!
Суық жел соқса мұздаған,
Бұлт та бір бейне қыз балаң.
Сағыныш самғап сыздаған.
Іштегі шері толғанда,
Жастарын төгіп жалғанға,
Жүректің қылын қозғаған.
Табиғат-адам үндескен,
Өзгеше күйде тілдескен.
Айырылмастай тіркескен.
Жанына жара салғаны,
Ұмыту иман Алланы,
Табиғат заңын білместен.
Балалық шағың көктемің,
Осы бір тұста көктеуің.
Найзағай-ұрыс-өктем үн.
Түзу боп өссін тал шыбық,
Қалмасын торда жаншылып,
Жарамас бәрін шектеуің.
Жастық шақ үндес жазбенен,
Күш қайрат бойда саз дер ем.
Еркелік, ерлік, наз да өлең.
Ата-анаң қоршап аялап,
Бауырлар бейне сая бақ.
Ұшасың көңіл сазбенен.
Байыпты шағың күз тегі,
Байқалар еңбек іздері.
Сағыныштардың тізбегі.
Қиқулап қайтқан құстардай,
Қариялықты нұсқардай,
Күз-жүрек нені іздеді?
Қысқа жіп келмес күрмеуге,
Қыс та бір қарттық сүрлеуде.
Иманы артып ірілеуде.
Айып та емес шын қарттық.
Әр заман түрлі сын арттық,
Қария бола білмеуге...
16.09.2009жыл.